(συνέχεια από το προηγούμενο)
Η διαφορετική στάση απέναντι στο αλκοόλ εκδηλώθηκε πιο ξεκάθαρα στους δυο αιώνες που κράτησαν οι σταυροφορίες. Πέρα από τις σφαγές, τα πολλά χρόνια αυτής της ιδιόμορφης επαφής των δυο θρησκειών έδωσαν την ευκαρία της αλληλοπαρατήρησης, της αλληλοκαταγραφής και της αλληλοκριτικής. Ο τρόπος που έπινε ο άλλος και η αξιολόγησή του, ήταν κεντρικό θέμα αυτής της αλληλοκατάστασης.
Από τις καταγραφές των εμπόρων του Λεβάντε μαθαίνουμε για την άσβεστη δίψα των σταυροφόρων. Οι πιο διψασμένοι όλων, οι ακόλουθοι του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου. Έτρωγαν τριπλάσιο ψωμί και έπιναν 100 φορές περισσότερο κρασί από το μέσο μουσουλμάνο. Αυτό δε χαλούσε καθόλου τους εμπόρους, αφού η σπανιότητα και χαμηλή ποιότητα του ντόπιου αλκοόλ έκανε την εισαγωγή και εμπορία ιδιαίτερα κερδοφόρα. Αλλά σόκαρε τους ντόπιους πιστούς του Προφήτη.
Από την άλλη πλευρά, η αποχή από το αλκοόλ ήταν η απόδειξη της θεμελιακής ανηθικότητας του Ισλάμ. Η άποψη αυτή σε συνδυασμό με τη σπανιότητα του αλκοόλ και τη γενική ξηρασία της περιοχής (πολλοί σταυροφόροι πέθαιναν από δίψα), έδωσε μια ανώτερη δύναμη στο αλκοόλ και, όταν επέστρεψαν στα σπίτια τους, οι στρατιώτες του Χριστού δεν θα παιρνούσαν «στεγνοί» ούτε μια μέρα ως το τέλος της ζωής τους.
Το πίνειν έγινε ο κανόνας και, έτσι, στα τέλη 13ου αιώνα όλος ο ευρωπαϊκός κόσμος ήταν μεθυσμένος. Ευγενείς, δουλοπάροικοι και κληρικοί.
Ευτυχώς, κάποιοι από τους τελευταίους, λιγότερο μεθυσμένοι προφανώς, είπαν να εφαρμόσουν τα έως τότε ευρήματα της επιστήμης.
Πού; Που αλλού αν όχι στο αίμα του Θεού;
Η διαφορετική στάση απέναντι στο αλκοόλ εκδηλώθηκε πιο ξεκάθαρα στους δυο αιώνες που κράτησαν οι σταυροφορίες. Πέρα από τις σφαγές, τα πολλά χρόνια αυτής της ιδιόμορφης επαφής των δυο θρησκειών έδωσαν την ευκαρία της αλληλοπαρατήρησης, της αλληλοκαταγραφής και της αλληλοκριτικής. Ο τρόπος που έπινε ο άλλος και η αξιολόγησή του, ήταν κεντρικό θέμα αυτής της αλληλοκατάστασης.
Από τις καταγραφές των εμπόρων του Λεβάντε μαθαίνουμε για την άσβεστη δίψα των σταυροφόρων. Οι πιο διψασμένοι όλων, οι ακόλουθοι του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου. Έτρωγαν τριπλάσιο ψωμί και έπιναν 100 φορές περισσότερο κρασί από το μέσο μουσουλμάνο. Αυτό δε χαλούσε καθόλου τους εμπόρους, αφού η σπανιότητα και χαμηλή ποιότητα του ντόπιου αλκοόλ έκανε την εισαγωγή και εμπορία ιδιαίτερα κερδοφόρα. Αλλά σόκαρε τους ντόπιους πιστούς του Προφήτη.
Από την άλλη πλευρά, η αποχή από το αλκοόλ ήταν η απόδειξη της θεμελιακής ανηθικότητας του Ισλάμ. Η άποψη αυτή σε συνδυασμό με τη σπανιότητα του αλκοόλ και τη γενική ξηρασία της περιοχής (πολλοί σταυροφόροι πέθαιναν από δίψα), έδωσε μια ανώτερη δύναμη στο αλκοόλ και, όταν επέστρεψαν στα σπίτια τους, οι στρατιώτες του Χριστού δεν θα παιρνούσαν «στεγνοί» ούτε μια μέρα ως το τέλος της ζωής τους.
Το πίνειν έγινε ο κανόνας και, έτσι, στα τέλη 13ου αιώνα όλος ο ευρωπαϊκός κόσμος ήταν μεθυσμένος. Ευγενείς, δουλοπάροικοι και κληρικοί.
Ευτυχώς, κάποιοι από τους τελευταίους, λιγότερο μεθυσμένοι προφανώς, είπαν να εφαρμόσουν τα έως τότε ευρήματα της επιστήμης.
Πού; Που αλλού αν όχι στο αίμα του Θεού;
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου