(συνέχεια από το προηγούμενο)
Φυσικά, τα πράγματα δεν έχουν έτσι ακριβώς. Πέρα από το γεγονός ότι δεν βασίζονται όλες οι ανθρώπινες αποφάσεις στο προσωπικό συμφέρον (για να μη μιλήσουμε για τον ορθολογισμό), η σωστή εφαρμογή του μοντέλου της ορθολογικής επιλογής θα απαιτούσε ελαχιστοποίηση όλων των εμποδίων που θα προέκυπταν στην προσπάθεια μεγιστοποίησης του ατομικού κέρδους. Αυτό με τη σειρά του θα απαιτούσε τη διάλυση κάθε ρυθμιστικού πλαισίου και αρχής, το οποίο, με τη δική του σειρά, θα οδηγούσε σε μονοπώληση της αγοράς από τον δυνατότερο/μεγαλύτερο παίκτη τη στιγμή της έναρξης της απορρύθμισης, σε υποβάθμιση του «τοπικού» προς το συμφέρον του «παγκόσμιου» και στη δημιουργία μιας ομογενούς και παθητικής τάξης πολιτών δεύτερης κατηγορίας, των οποίων η δυνατότητα να βελτιώσουν τη θέση τους περιορίζεται σημαντικά από τους πολίτες εκείνους που έχουν μεγαλύτερο δυναμικό εκκίνησης.
Ο πιο σημαντικός μηχανισμός που χρησιμοποιείται από τους οπαδούς της ιδιωτικοποίησης και του μοντέλου της ορθολογικής επιλογής είναι η κατάπνιξη του δημόσιου διαλόγου πάνω στους στόχους και στα οφέλη αυτής της ιδεολογίας. Η κατάπνιξη επιτυγχάνεται με την επίκληση ψευδο-επιστημονικών θεωριών οικονομικού ντετερμινισμού – μια τακτική που θα έπρεπε να είναι αντιπαθής στον καθένα που υποστηρίζει μια κοινωνία ανοιχτή στον δημοκρατικό διάλογο. Το κύριο ρητορικό μοντέλο τους (οι εφημερίδες είναι γεμάτες με τέτοια «κύρια άρθρα») είναι μια επιθετική, νέο-ρεαλιστική πολεμική, χωρίς καμιά αναφορά στην αντίθετη/ο άποψη/επιχείρημα πέρα από έναν πρόχειρο υπαινιγμό ότι πρόκειται για μια/ένα αφελή/ές και μη ρεαλιστική/ό τέτοιο/α.
To ποιητικό ισοδύναμο μιας τέτοιας στρατηγικής είναι οι παραληρηματικές, συχνά χωρίς νόημα κριτικές που χρησιμοποιούνται για τη διαφήμιση βιβλίων φίλων και γνωστών (παραδείγματα μπορούν να βρεθούν πάμπολλα και για τα περισσότερα βιβλία ποίησης που κυκλοφόρησαν τα τελευταία 40 χρόνια (στμ: από το 1964 δηλ.). Κι ενώ η αυθεντική κριτική πρόζα φιλοξενείται ακόμη σε ορισμένα περιοδικά, η πρακτική του κριτικού νεποτισμού είναι πολύ περισσότερο διαδεδομένη. Δυστυχώς, αυτή είναι η μορφή προώθησης ενός ποιητικού έργου που κυριαρχεί στο σύγχρονο ποιητικό διάλογο αφού αποτελεί ένα από τους απλούστερους τρόπους καθιέρωσης και δημιουργίας καριέρας. Κατά την εφαρμογή του μοντέλου ορθολογικής επιλογής, το όφελος που προσδοκάτε στην περίπτωση που εγκωμιάσεις κάποιον/α για το έργο του/της είναι τέτοιο (π.χ. μπορεί να σε βοηθήσει να δημοσιεύσεις τα δικά σου βιβλία) που σαφώς υπερτερεί του κόστους που μπορεί να πληρώνει η ίδια η ποίηση. Ο νεποτισμός, έτσι, βασιλεύει κι όσο για την ποίηση… «δεν γαμείς;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου